Buhay pa ako

Hindi lang ako makausad.

Hindi rin kasi nakakatulong na masakit ang katawan ko ngayon. Kahina-hinalang antok na antok din ako ngayon, samantalang maaga-aga naman akong natulog kagabi.

May mga bagay lang akong kailangang tapusin, at kailangang simulan. Nakakapagod din isipin. Kung puwede nga lang sana, itutulog ko na lang 'to. Oo, maaga akong uuwi ngayon at itutulog ko muna 'to. Pero sa ngayon, may mga kailangang tapusin.

Nababanas na ako, at hindi maganda yun. Kasi kapag nabanas ako, marami akong kinakalimutan. Nawawala ako sa matinong pag-iisip. Sarili ko lang ang mahalaga. Yun yung "ano'ng pakialam ko ngayon?" na attitude. Oo, delikado. Sarili ko rin naman ang madededaho kung sakali. Tulad ng attitude ko ngayon sa foreign language subject ko na Japanese. Kulang na lang maging idol ko si 1900: fuck the (insert object/concept/institution).

Isa lang siguro ito sa mga biglaang pagbabago ng mood ko (Sabay tingin sa kalendaryo. Kailan nga pala ako huling dinatnan?)

Hindi. Antok lang 'to. Gusto ko lang matulog. Yun lang.

Marami akong magagandang plano para sa bakasyon. May plano rin ako sa blog na 'to. Hindi naman habambuhay nakatago lang ito. Gawing lubos ang proyekto. Tutal yun naman talaga ang saysay nito, kung tama pa pagkakaalala ko: ang harapin ang aking takot na magsulat o maghayag ng mga totoo kong saloobin at karanasan, a.k.a. isang ehersisyo sa pagsusulat ng nonfiction (personal).

Masarap pakinggan. Sana mapangatawanan.

Sa ngayon, kanta muna tayo: